It's always hard to say goodbye!

Ik weet het, ik heb al weken niks meer op mijn blog geschreven. Ik heb het ook heel erg druk gehad sinds Chris weg is. De drie weken dat Chris hier was, waren natuurlijk erg fijn! Ik heb hem mijn stage werkzaamheden laten zien en op onze vrije dagen konden we lekker naar het zwembad, strand of shoppingmall. We hadden nog meer geluk: we hadden het weekend van 1 en 2 november vrij en daar hebben we dan ook maar meteen gebruik van gemaakt. We boekten een hotel op Bantayan Island en zijn daar in de nacht naartoe gereisd. Het was zo’n 3 uur met de bus en nog een uur met de boot en dat in top drukte, want in dat weekend gaan alle Filipijnse mensen naar hun familie en naar de begraafplaats om de doden te herdenken. Op de terugweg naar Cebu was het nog een stukje drukker, maar we hadden een heerlijk weekend aan het strand gehad! Na drie weken was het weer moeilijk om afscheid te nemen. En nu voor 9 weken..

Maar de rest van de tijd hebben wij niet stil gezeten. We zijn nagegaan wat we allemaal nog moesten doen voor school en hoe we het donatiegeld wilden gaan besteden en meteen schoten we al in de stress. We wilden eigenlijk nog zoveel doen in de laatste 5 weken. Met school zaten we nog in de onderzoeksfase. We wilden onderzoeken hoe we het studie uur effectiever konden laten verlopen, want de scholars van de basisschool deden niet veel meer als kletsen en rondlopen in de klas. We hadden twee personen geïnterviewd en wilde de kinderen met vragenlijsten bevragen. Uiteindelijk zijn we tot de conclusie gekomen dat er meer en betere begeleiding moet zijn tijdens dit studie uur. We hebben de social worker gevraagd om meer begeleiding te regelen en het was onze taak hun begeleidingskwaliteiten te verbeteren. Vanuit school was de opdracht om een duurzaam product te ontwerpen en zo zijn wij tot een handleiding gekomen. Hierin staat informatie, tips en tricks die vanuit onze onderzoeksresultaten bijdragen aan een betere begeleiding. Dit onderzoek is goedgekeurd door de social worker, nu nog door school!

Daarnaast hadden we nog een heleboel geld over van wat we van tevoren hadden ingezameld. We wilden graag geld besteden aan alle verschillende doelgroepen van onze stage. We zijn rond gaan vragen wat zij hier nog echt nodig hadden, maar dat konden zij vaak moeilijk beantwoorden. ‘Het is aan jullie’. Voor de Missionaires, waar wij drie keer per week helpen om de baby’s te voeden, hebben we vooral speelgoed, kleding, slippers en extra eten gekocht. Zij krijgen veel donaties van allerlei organisaties, maar het komt altijd om een goede plek terecht. Wanneer kinderen naar huis gaan, worden vaak kleren of speelgoed meegegeven, omdat zij dat thuis niet hebben. Het jongerencentrum kon wel een draagbare geluidsinstallatie gebruiken. Dat was een grotere uitgave waar ze erg blij mee zijn, het is al naar ons vernoemd ‘Sandi’. Om de jongeren een leuk dagje uit kunnen bezorgen, ergens waar ze normaal bijna nooit komen, hebben we steeds kleinere groepen gevraagd voor een leuke activiteit. We hebben een groepje meegenomen naar de shoppingmall om te gaan lunchen, twee groepen mee naar de bios en met een groep zijn we gaan paintballen, wat trouwens ook mijn eerste keer was!

Iedereen is altijd heel erg dankbaar naar ons. Ze vinden het geweldig dat ze ergens komen waar ze niet vaak komen en bedanken ons dan ook heel vaak. Een avond was wel heel speciaal. We bedachten om het jongerencentrum te trakteren op ijsjes. We kozen magnums omdat zij dat waarschijnlijk nog nooit op hadden. De reacties die we kregen waren wel heel bijzonder. Alleen om een magnum waren ze al zo dankbaar! Ze bewaarden zelfs de stokjes om dit aan ons te herinneren ;)

Ook wilden we nog een aantal dingen bezoeken voordat we weg zouden gaan. We hebben de basisschool in de wijk bezocht om te kijken hoe het er aan toe gaat in de klas. Zoals verwacht zaten de klassen helemaal vol, kleine klassen met veel kinderen. De leraar heeft hier blijkbaar veel gezag dus luisteren deden ze wel. En dat in vergelijking met het studie uur op het project.. Naar ons luisteren ze dan weer wat minder haha. Daarnaast hebben we een project voor fysiek en verstandelijk gehandicapte kinderen bezocht. Sommige konden letterlijk niet meer als liggen, waarbij het eten er ingegoten moest worden. Sommige lagen daar dan ook al voor jaren, er is namelijk niks anders meer voor hen. Het was best schokkend, maar goed om te zien dat er een plek is voor deze kinderen waar ze verzorgd worden.

Ook kregen we schokkend nieuws te horen toen we aankwamen bij de Missionaires. Er bleek een kindje te zijn overleden waar wij vaak mee speelden. Het was altijd zo’n vrolijk jongetje, maar nu zagen we hem in een kistje liggen. Vader was erbij, maar moeder konden ze niet vinden.. Het kindje was gestorven aan een astma-aanval, iets wat in Nederland nooit zou gebeuren. Ik dacht altijd dat het cliché was, dat je gaat realiseren hoe goed we het in Nederland hebben, maar het klopt echt. Steeds vaker hoor ik verhalen die me aan het denken zetten. Een huisje waar 3 families, zo’n 25 personen bij elkaar wonen en waar een groot deel op het balkon moet slapen. En dan woon ik in een huis waar wel 20 families kunnen wonen.. Maar al met al hoor je de kinderen nooit klagen. Ze vinden het juist leuk om met z’n alle bij elkaar te wonen. Ze bekijken het van de positieve kant en zullen elke dag weer vrolijk naar het jongerencentrum komen om met hun vrienden te spelen. Een familie waarvan de vader te lui is om te werken, waardoor er voor de kinderen niet altijd eten is, maar daar hoor je ze nooit over klagen!!

15 december is onze laatste dag en dus zouden wij de Christmas party missen. We besloten onze eigen kerstavond te vieren en dat met kerstcadeautjes voor alle actieve leden van het jongerencentrum. Hiermee zijn we dagen mee druk in de weer geweest, tassen vol, op en neer lopen naar huis om tassen af te gooien en nog een keer terug. Te weinig handen dus.. Gisteren hebben we dit met alle kinderen gevierd. We hadden een spel ontworpen waarbij de 9 groepen aan de hand van vragen en opdrachten zo snel mogelijk aan de overkant moesten komen, zodat zij hun kerstcadeautje mochten ophalen. Dit was zeer geslaagd en zo hebben we 87 kinderen blij gemaakt! Helaas was dit ook al de avond waarop ons afscheidsfeestje werd gevierd. De leaders en animators hadden een klein programma voorbereid waarmee ze ons wilde bedanken. We hebben wat cadeautjes gekregen en ze zongen voor ons. Echt heel lief, we gaan ze allemaal heel erg missen!!

De drie maanden zijn voorbij gevolgen, nu hebben we al van verschillende mensen afscheid genomen! De laatste keer clinic, de laatste keer naar de Missionaires.. Allemaal super jammer dat het voorbij is! Maar aan alles komt een einde.. Ik ben blij dat ik deze uitdaging ben aangegaan en dit is een ervaring die ik nooit ga vergeten! Ik zal de kinderen, hun vrolijkheid, de cultuur, de warmte en iedereen van het project heel erg gaan missen! Gelukkig kunnen we nog even genieten van de warmte, want we gaan nog 3 weken reizen in de Filipijnen. Ik heb er heel veel zin in!! Dan zien jullie mij in januari alweer verschijnen. Tot dan xxx